Rondreis Namibië in 10 dagen

Namibië is een van de dunst bevolkte landen ter wereld. Vier keer zo groot als Groot-Brittannië, 2,5 miljoen inwoners. Er heerst daardoor een totale stilte, een betoverende eenzaamheid in het Namibische woestijnlandschap. Die sereniteit is indringend wanneer mijn collega Marleen de Keyzer en ik hoofdstad Windhoek uitrijden. Zandvlaktes wisselen grasvlaktes af. Kale bomen prijken naar de hemel. Rode bergen bewaken de horizon. Grazende antilopen. Een zuchtje wind. 

We hebben alle twee veel gereisd, maar Namibië sloeg álles.

We maakten een rondreis door Namibië in tien dagen, verzorgd door de Kleinschalige reisorganisatie van het jaar 2018-winnaar: Explore Namibia. Eigenaresse Elise wachtte ons op in Windhoek met een jeep met tent op het dak. Daarmee reden we ongeveer 1.210 kilometer door Namibië. In tien dagen reisden we door ‘s werelds oudste woestijn de Namib, maakten we een ballonvaart boven de Sosussvlei, waaiden we uit bij de kust en spotten we de Big Five. Onze ervaring? Fasten your seatbelt...

Bezienswaardigheden van Namibië in 10 dagen

Dag 1-2 "Kijk, die lange mannen daar zijn waarschijnlijk van de Herero-stam. En zie je het groepje achter hen? Dat zijn denk ik Basters uit Rehoboth." Vanachter haar stuur wees de vrolijk gestemde Elise ons mensen van verschillende volksstammen aan. We reden over de Independence Avenue, vroeger de ‘Kaiserstrasse’, door het vrij moderne centrum van Windhoek. Bijna alle elf Namibische bevolkingsgroepen waren er gerepresenteerd die dag.

‘Spot de stam’ zou ons nieuwe vakantiespelletje zijn geworden als de rest van Namibië net zo dichtbevolkt was als zijn hoofdstad.

Elise vertelde dat de bevolkingsgroepen vreedzaam naast elkaar leven. "Er is niet echt sprake van racisme. Er zijn zóveel verschillende kleuren en culturen: dat ik gelig ben en een ander lichter of donkerder, is hier doodnormaal."

Ze nam ons mee naar haar bedrijf. Een enorme, goed geoliede machine. Even vergaten Marleen en ik dat we in een Afrikaans land waren. Totdat we een uurtje later werden uitgezwaaid door Elise en samen in onze gelikte jeep de stad uitreden. Met zweethandjes aan de linkerkant van de weg. Omgeven door een fortuin aan zand en bergen, bavianen en wilde zwijnen.

We waren in extase toen we met zonsondergang achter een kudde zebra’s over de Spreetshoogtepas slingerden. Alhoewel, ik was lyrisch. Wagenzieke Marleen kreeg er ondergedompeld in haar spuugzakje iets minder van mee.

Dag 3-4 Onze eerste kampeernacht brachten we door in een zandstorm op Tented Camp Gecko. Het kon ons niks schelen. We braaiden onze kippenpootjes die werden bestuift met vers zand, snurkten dwars door de huilende wind heen en werden wakker met een zonovergoten Naukluftgebergte voor onze tent. Heidi, de oprichtster van de back-to-basic camping, straalde van trots toen we even later niet meer raakten uitgerateld over het uitzicht.

Via het kleine plaatsje Solitaire, waar we de best ever appeltaart aten en een opvangcentrum voor jachtluipaarden bezochten, reden we verder richting de wereldberoemde Sossusvlei. Behalve onze blonde hoofden en de asociale stofwolk die we op de zandweg achterlieten, was er werkelijk niks of niemand op de weg. Niet de vriendelijke volksstammen die we eerder zagen. Geen toeristen. Niemand.

En ondertussen ontvouwde zich het meest typisch Namibische landschap voor ons...

Een pastelkleurig schilderij van zandvlaktes, sierlijke bomen en oryxen tegen een achtergrond van rode bergen. We hadden, oprecht, nog nooit zoiets prachtigs gezien.

En boven dit schitterende geheel mochten wij een ballonvaart maken met Namib Sky Balloon Safaris! Heb je hoogtevrees? Ik ook. Dus ík kan je vertellen: deze ballonvaart is het bibberen en zweten helemaal waard.

We stegen tientallen meters boven de grond uit. Tot onze grote verbazing stond er geen zuchtje wind: het was muisstil. "We varen op dezelfde snelheid als de wind. Daarom hoor je hierboven niks!" zei Eric. De amicale piloot ontsnapte tientallen jaren geleden aan twee burgeroorlogen, in Congo en Rwanda, om uiteindelijk een ballonvaartbedrijf in de Sossusvlei en in Zambia op te richten.

"De duinen hebben mijn vrouw en ik zelf genummerd. Zo konden we elkaar sneller vinden als we verdwaald raakten. Kijk, dat is de beroemde Dune One!" Hij glunderde terwijl hij naar het icoon van de Namibwoestijn wees. Ik zou ook trots zijn geweest als ik voor de namen, of nouja, nummers, van een 55 miljoen jaar oude woestijn had gezorgd.

Dag 5-6 Oké dan. 350 kilometer voor de boeg. Zeg maar gerust drieduizend. Zo voelden de 350 kilometers over Namibische zandwegen tenminste.

Na een zes uur durende rit door de woestijn, bereikten we voor ons gevoel het einde van de wereld. Het gebied rondom Swakopmund is ronduit spooky. Grote witte duinen verdwijnen in een ziltige mist, verroeste vrachtwagens en bouwmachines zorgen voor lawaai rondom de mijnen. Hier waren niet voor niets de opnames van de apocalyptische filmreeks Mad Max.

Maar ook Swakopmund heeft zijn charme. We werden vriendelijk onthaald door de Afrikaanssprekende familie van Sea Breeze Guesthouse en op pad gestuurd naar Walvisbaai. Daar sprongen pelikanen en zeehonden ongegeneerd vanuit het water op onze catamaran. Dolfijnen zwommen langs. En we proefden ’s werelds beste oesters. Echt.

Next stop? Spitzkoppe. "Dat is mijn favoriete plek op jullie route," had Elise tegen ons gezegd.

En dat werd ook onze favoriete plek…

Dag 7-8 We klauterden de hele dag in de Spitzkoppe. Feloranje rotspartijen en natuurlijke bogen versieren het gebied. Ze leken wel door mensen gebeeldhouwd te zijn.

Dankzij onze lieve gids Ezzo kwamen we bij een aantal rotstekeningen die de San, bekend als de Bosjesmannen, er tweeduizend tot vierduizend jaar geleden achterlieten.

Wij hadden het geluk om de San de volgende dag bij de Erongo Mountains te mogen ontmoeten.

Het was een gekke gewaarwording. Halfnaakte vrouwen en kinderen waren omsingeld door dikke toeristen met toeters van camera’s. Onderwijl stonden de mannen in bibslapjes de administratie te doen.

Na werktijd zou iedereen in hun spijkerbroek naar huis lopen.

Maar écht gemoderniseerd waren de San niet. Toen we iemand vroegen naar Timmy, met wie we een afspraak hadden, werd ons rustig medegedeeld dat hij net weg was met een andere tour. "What time will he be back?" vroeg Marleen. Time? De vrouw keek ons verdwaasd aan. "When he comes down from around the mountain, he will be here for you." Van tijd had deze vrouw overduidelijk geen besef.

Toen Timmy uiteindelijk from around the mountain kwam, in onze termen ongeveer twee uur later, nam hij ons mee naar de bush waar hij vertelde over de gebruiken van de San. Jagers en verzamelaars zijn ze voor het grootste gedeelte nog steeds. Hij leerde ons het een en ander over giftige besjes, speerwerpen en vuur maken.

"Als de wereld vergaat, ga ik met mijn man en kinderen naar de San," had Elise tegen ons gezegd. En wij besloten die dag dat we dan mee zouden gaan: de overlevingstechnieken van deze mensen zijn inderdaad ongelofelijk slim. Timmy verwoorde het goed: "You live in money. We live in nature."

Meer weten over de San? Bekijk mijn fotoreportage. 

Dag 9-10 De laatste dagen brachten we door in het Erindi Private Game Reserve. Niet het bekendere Etosha National Park, want dat was iets te ver.  Bovendien hoorden we van verschillende toeristen onderweg dat het landschap van Erindi een stuk mooier is dan Etosha.

We begonnen met een self-drive. Na een klein halfuur stuitten we al op een familie van olifanten. Wel dertig olifanten stampten de bomen omver in het bos langs de weg. Erachteraan kwam een bul die ons een tijdlang nauwlettend in de gaten hield. Zweetparels stonden op Marleen's voorhoofd. Vlak voor onze reis hadden we op de redactie een aantal onprettige YouTube-filmpjes met olifanten en krakende auto's gezien.

We eindigden onze reis in de Old Traders Lodge. Wát een genot. Terwijl we ontbeten in het restaurant keken we uit op een drinkplaats, waar nijlpaarden, krokodillen, bavianen en olifanten dagelijkse kost zijn. Het was moeilijk voor te stellen dat we diezelfde avond nog, na een jeepsafari en een lange rit naar Windhoek, in het vliegtuig naar Amsterdam zouden zitten.

Wat is de beste reistijd voor Namibië?

Namibië heeft een woestijnklimaat. Overdag lopen de temperaturen hoog op en ’s nachts dalen ze tot onder het vriespunt. Dat is iets om rekening mee te houden wanneer je in een tentje op het dak van je jeep ligt! Vooral in de winter zijn de nachten koud. Overdag ligt de temperatuur dan gemiddeld rond twintig graden Celsius en ’s nachts rond vijf graden. In de zomer stijgt de temperatuur tot wel veertig graden en is het ’s nachts ongeveer zeventien graden.

We raden je aan om deze extremen te vermijden en in de herfst of de lente te reizen: respectievelijk de maanden mei en juni of september tot en met november. Dan zijn de temperaturen zowel overdag als ’s nachts aangenaam (rond 26 graden overdag en dertien graden ’s nachts). Als het je hoofddoel is om wild te spotten, dan zijn de maanden juni tot en met oktober het meest geschikt.

Ga voor uitgebreide informatie naar: beste reistijd voor Namibië.

Routebeschrijving

De wegen in Namibië zijn verschrikkelijk slecht. Ongeveer negentig procent van de wegen zijn zandwegen; de andere tien procent bestaat veelal uit afbrokkelende asfaltwegen. Wegaanwijzingen zijn soms onduidelijk, soms niet-bestaand. En de wegen zijn doorgaans niet verlicht. Je hebt voor je rondreis door Namibië dus écht een 4WD en GPS nodig! Aan openbaar vervoer doet het land niet echt.

Maar laat je dat nergens van weerhouden! Wij vonden de zandwegen juist iets toevoegen aan onze reis. De landschappen zijn daardoor meer ongerept en de 4WD-ervaring vonden we geweldig. Zorg er alleen voor dat je je tijd ruim inplant: vaak doe je iets langer over de rit dan je GPS aangeeft.

Wij vlogen met Air Namibia naar Windhoek. Met een jeep van Asco Car Hire, waar Explore Namibia veel mee samenwerkt, reden we vanaf Windhoek via de geasfalteerde B1 naar Rehoboth. Over de Spreetshoogtepas reden we naar de Sossusvlei. Voor Swakopmund moesten we een stukje terugrijden, om vanaf Solitaire de C14 naar Walvisbaai te pakken. Daar was de weg geasfalteerd, maar dat hield richting Spitzkoppe alweer op. Vooral de rit naar Erongo Mountains was spannend: de weg was geen weg te noemen! Na Erindi kwamen we al gauw weer op de geasfalteerde B1 naar Windhoek terecht.

Zelf op pad met Explore Namibia?

Wil jij deze fantastische rondreis door Namibië in tien dagen maken? Of voeg je er graag wat dagen aan toe? Bekijk dan het aanbod van Explore Namibia en ga zelf op pad! Elise heeft alles tot in de puntjes voor ons geregeld. Hier lees je wat wij van Explore Namibia vonden.